Οκτώβριος 1936

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Η επιστροφή από το Λαμαγάρι μάς έβρισκε πάντα με ανάμεικτα συναισθήματα. Αυτή την φορά είχα να επισκεφτώ και το σχολείο του κου Καρανάση για την εγγραφή των κοριτσιών. Πώς συμβαίνει και πέφτουν πάνω μου όλες οι δουλειές!! Ο παππούς ήταν μαζί μου και μετά βίας άντεξε με αυτά που ακολούθησαν και δεν έπαθε έμφραγμα. Από τη μια, τα βαλσαμωμένα πουλιά και οι φωτογραφίες των βασιλιάδων και του δικτάτορα στους τοίχους και από την άλλη, όσα άκουσε από τον κο Καρανάση για το μέλλον που προόριζε για τη Μυρτώ μας, τον έκαναν να νιώσει σαν ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί. Η Μυρτώ πρώτη φαλαγγίτισσα… Η Μυρτώ, το κοριτσάκι μου, αρχηγός της ΕΟΝ! Ξαφνικά την είδα μπροστά μου με τη σκούρα μπλε στολή, την άσπρη γραβάτα και το δίκοχο, με τεντωμένο το χέρι ψηλά να χαιρετά φασιστικά. Γύρω της η θεία Δέσποινα στους εφτά ουρανούς από τη χαρά της, ο παππούς πεσμένος στο πάτωμα έτοιμος να παραδώσει το πνεύμα του, η Σταματίνα να ξεστομίζει ένα σωρό «βρόμικες» λέξεις λιώνοντας το ξεσκονόπανο στα χέρια της… Δίπλα τους ο σύζυγός μου να προβάρει τη συνάντηση με τον Διευθυντή του, τον κο Περικλή «όλα καλά, κ. Διευθυντά, είμαστε σε ευθυγράμμιση»… Και εγώ να μην μπορώ να κρύψω ούτε την ανησυχία μου για τον παππού ούτε, όμως, και την απελπισία μου, που το μικρό μου κοριτσάκι μαζί με χιλιάδες άλλα αθώα παιδιά κατάντησαν να γίνουν το όχημα για να ταξιδέψουν οι ιδέες και οι αξίες του δικτατορικού καθεστώτος. Δεν αντέχω άλλο! Πνίγομαι… Βγήκα από το γραφείο του κου Καρανάση παραπατώντας και ελπίζοντας να ξυπνήσω από τον εφιάλτη.



ΓΦΤ        ΣΤ2

Oκτωβριος 1936

Αγαπημένο μου ημερολόγιο!

 Εγώ πιστεύω πως η Μυρτώ δεν πρέπει να γίνει αρχηγός γιατί εγώ υποστηρίζω Δημοκρατία ακόμα και αν δεν το λέω, ακόμα και αν η Μυρτώ θα είναι γνωστή σε όλο το σχολείο, ακομα και αν έχουμε καλύτερη έκπτωση ! ΟΧΙ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΔΗ-ΜΟ-ΚΡΑ-ΤΙ-Α!!!!!

Ζ+Σ          ΣΤ1

Οκτώβρης 1936

Οκτώβρης 1936

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Σήμερα ήταν μια πάρα πολύ κουραστική ημέρα. Είχα πάρα πολλές δουλειές να κάνω σήμερα... Μέχρι και να πάω τα παιδιά μου σε ένα καινούργιο ιδιωτικό σχολείο που επέλεξε ο άντρας μου. Για να πω την αλήθεια δεν μου έκανε καθόλου καλή εντύπωση. Αλλά η ημέρα μου έγινε ακόμα πιο κουραστική μετά τον τσακωμό που εγινε στο μεσημεριανό. Ο σύζυγος και η αδελφή μου εναντίον του πατέρα μου. Ήταν ένας πολύ έντονος τσακωμός. Η αλήθεια είναι ότι με κούρασε πολύ. Όλες αυτές οι φωνές μου προκάλεσαν πονοκέφαλο και ζαλάδα. Άκομα πονάει το κεφάλι μου. Η Μυρτώ μου, το παιδί μου, από την πρώτη μέρα που πήγε στο σχολείο, διακρίθηκε. Νιώθω πολύ περήφανη για εκείνη. Βέβαια, στεναχωρήθηκα αρκετά όταν έμαθα ότι θα γινόταν αρχηγός της Εθνικής Οργάνωσης Νεολέας(ΕΟΝ)... Και εγώ και ο πατέρας μου είμαστε κατά αυτής της ιδέας. Η ΕΟΝ δημιουργήθηκε από τον Ιωάννη Μεταξά τον δικτάτορα της χώρας μας. Ο σύζυγός μου δέχτηκε να γίνει η Μυρτώ φαλαγγίτισσα. Όχι πως θέλει τους δικτάτορες. Απλά φοβάται μήπως χάσει την θέση του στην τράπεζα και αρχίσει να τον κυνηγάει η αστυνομία όπως τον Νίκο. Αχ, τι να κάνει ο ανηψάκος μου; Ο πατέρας δεν δέχεται με τίποτα να γίνει η Μυρτώ φαλαγγίτισσα. Ούτε με σφαίρες λέει. Η Δέσποινα συμφωνεί με τον άντρα μου. Φοβάται για τα έσοδα της οικογένειας. Συμφωνώ καταβάθος με τον πατέρα. Καλύτερα να πτωχεύσουμε παρά να πέσουμε θύματα και υποστηρικτές της δικτατορίας.

Οκτώβριος 1936

Αγαπημένο μου Ημερολόγιο,

Σήμερα με τα παιδιά πήγαμε πρώτη μέρα στο ιδιωτικό σχολείο του κου Καρανάση. Αφού τους έκανε ερωτήσεις σχετικές με τα  μαθήματα ρώτησε τη Μυρτώ ποιοι βασιλιάδες ήταν στα κάδρα του Γραφείου. Μόλις άκουσα τις ερωτήσεις, ήθελα να πάρω τα παιδιά μου και να φύγω... αλλά δε ξέρω γιατί δεν το έκανα....Όταν κατάφερα να αφήσω τις σκέψεις μου στην άκρη άκουσα τι έλεγε ο κύριος Kαρανάσης : αφού έλεγε  διάφορα για τις επιτυχίες του σχολείου, είπε στην Μυρτώ ότι αν συνεχίσει έτσι θα γίνει αρχηγός της οργάνωσης νεολαίας .Αν δεν ντρεπόμουν ή και φοβόμουν τόσο ίσως να είχα λιποθυμήσει στην ιδέα ότι το παιδί μου θα γινόταν  μια αδίστακτη ναζί. Άρχισα να σκέφτομαι διάφορα: ότι θα χαιρετούσε  ναζιστικά και θα φώναζε κοφτά « ζήτω ο βασιλιάς» και ότι δεν θα έκανε πια παρέα με τα παιδιά από το Λαμαγάρι, αλλά με την Πιπίτσα και τα άλλα πλουσιόπαιδα .Μόλις γυρίσαμε σπίτι ένιωθα απαίσια, σαν να είχα χάσει τα πάντα μάσα από τα χέρια μου .Έτσι έπεσα στο κρεβάτι και έλιωσα στο κλάμα. Δεν ήθελα να με βρει κανείς. Όταν σηκώθηκα πήγα στην τραπεζαρία. Εκεί μίλησαν όλοι εκτός από εμένα, γιατί εγώ δεν ένιωθα καλά. Ένιωθα σαν να μου είχαν δώσει ένα δυνατό χαστούκι……

                                                                                            ΒΣ ΣΤ2